Po napisach końcowych | Filmy i seriale.: października 2014

Co robią prawdziwe wampiry w xxi wieku jeśli akurat nie śpią w trumnach i nie spijają ludzkiej krwi? Na to pytanie znajdziecie odpowiedz w filmie Co robimy w ukryciu – który wygrał w plebiscycie publiczności na 30 WFF. Trudo się decyzji dziwić, bo nie sposób się na tym mockdokumncie o wampirach źle bawić. Musielibyście być pozbawieni poczucia humoru.

Nowa Zelandia, Wellington, dom na całkiem zwykłym osiedlu z całkowicie niezwykłymi mieszkańcami. Czwórka prawie normalnych facetów, co prawda trochę martwych i z krwistymi nawykami żywieniowymi. Deacon lat 183, Vladislav lat 862, Viago lat 379 i Petyr, lat 8000. Viago (Taika Waititi), XVIII – wieczny dandys, typowy pedant z nieukrywaną miłością do żabotów. Vladislav (Jemaine Clement) to wampirza wersja Greya ze słabością do praktyk sadomaso – a będąc precyzyjnym – tortur. Deacon (Jonathan Brugh) – „prawdziwy” buntownik i Petr (Ben Fransham) zamknięty w sobie, a dokładniej w kamiennym sarkofagu, zdystansowany starszy „pan”. No i Nick (Cori Gonzalez-Macuer), najnowszy w paczce – 2 miesięczny wampir, który dopiero uczy się tajników swojej wampirze natury, a resztę uczy jak żyć wśród ludzi we współczesnym świecie, bo Panowie otoczeni przedmiotami z epok, z których sami pochodzą, miewają trudności z przystosowaniem się do wciąż idącej do przodu cywilizacji.

whatwedointheshadows.com

Życie wampira to nie sielanka jak to pokazują popularne dziś seriale. Nie każdy jest piękny, bogaty i żyje w domu, który sprząta się sam. I żeby to udowodnić zapraszają do siebie ekipę kamerzystów, by udokumentowali to, jak żyją prawdziwe wampiry. Życie ich nie rozpieszcza, coraz trudniej im znaleźć dziewice, których krew nadaje się do spożycia, nie mogą nawet przejrzeć się w lustrze szykując się na imprezę, na którą nawet nie wejdą, jeśli nie zostaną zaproszeniu do przekroczenia progu klubu. Nie mówiąc już nic o problemach żołądkowych, które pojawiają się po zjedzeniu czegokolwiek poza ludzką krwią. A tu jeszcze trzeba płacić czynsz i zmywać naczynia…

Co robimy w ukryciu to genialna satyra na wszystkie horrory o tematyce wampirze jakie powstały. Wypełniona czarnym humorem, ironią, sarkastycznymi żartami i widocznym dystansem twórców do swojego dzieła. Ten film z czystym sercem polecam każdemu. I fanom wampirzych serii i ich hejterom. Każdy znajdzie coś dla siebie. Przede wszystkim genialne poczucie humoru, świetnie napisane dialogi i odklejone od rzeczywistości postaci, które już w pierwszych sekundach na ekranie sprawiają, że pałasz do nich ogromną sympatią. Jeden z najzabawniejszych filmów jakie oglądałam w tym roku. Nie, wróć – nawet w przeciągu ostatnich dwóch lat. Nie sposób się nie śmiać.

Warszawski Festiwal Filmowy - 16:08

[30. WFF] Wampiry - historia prawdziwa (What we do in the shadows 2014)

Co robią prawdziwe wampiry w xxi wieku jeśli akurat nie śpią w trumnach i nie spijają ludzkiej krwi? Na to pytanie znajdziecie odpowiedz ...

Warszawski Festiwal Filmowy zakończył się dokładnie tydzień temu i wiem, że ze spóźnionym zapłonem zasiadam do tej relacji, a teksty o 30. edycji festiwalu zalewały internety na bieżąco, niestety doba jest z krótka, a tyle się dzieje, że trudno było mi od razu zasiąść do tego tekstu i napisać cokolwiek. Dlatego robię to teraz. Dopiero. Niemniej chcę się z Wami podzielić tym, co miałam okazję zobaczyć, a było tego całkiem sporo. Jeśli ktoś śledzi fanpage na FB zauważył, że starałam się w miarę na bieżąco wrzucać krótkie opinie na temat obejrzanych filmów. Teraz przyszła kolej na coś więcej niż dwa zdania. Bilans wypada nieźle, w ciągu tygodnia na Festiwalu obejrzałam 15 filmów, z których wyliczyłam średnią ocen i wyszło mi 6,26, czyli całkiem niezłe filmy przyszło mi oglądać. W pierwszej część relacji opowiem Wam o polskich filmach, które miałam okazję zobaczyć. Jak różne były to filmy!

AGNIESZKA reż. Tomasz Emil Rudzik

Po pięciu latach spędzonych w więzieniu Agnieszka wychodzi na wolność. Do więzienia poszła z miłości, za chłopaka. Po wyjściu nikt na nią nie czeka, ani chłopak, ani rodzina. Dziewczyna pozostawiona sama sobie postanawia uciec. Wsiada w pierwszy lepszy bus kierujący się za granice naszego kraju i ląduje w Niemczech. W plecakiem na plecach przemierza ulice Monachium, gdzie poznaje tajemniczą kobietę - Madame (Hildegard Schmahl), która udziela jej schronienia i daje pracę. Od tej pory dziewczyna ubrana w skąpe strojne z pejczem w ręku będzie poskramiała żądze i dzikie fantazje mężczyzn.

Tomasz Emil Rudzik przygotowując się do filmu rozmawiał z wieloma studentkami, które na co dzień dokładnie tym się zajmowały, czyli ballbustingiem, jak sama nazwa wskazuje polega on na zadawaniu mężczyznom bólu poprzez uderzanie w jądra. Dziewczyny zarabiające w ten sposób podobnie jak bohaterki filmu, wcale nie czuły się prostytutkami. To one panowały nad sytuacją, to ona wyznaczały zasady,z których dwie najważniejsze brzmiały – zero dotykania i rozbierania.

Największym problemem Agnieszki jest to, że reżyser w pewnym momencie sam pogubił się w tym, co w tej historii jest najważniejsze. Wątki się piętrzą, zupełnie niepotrzebnie. Reżyser, zapewne chciał pokazać różne aspekty świata, w który wkroczyła Agnieszka, niestety niektóre z wątków wydają się niepotrzebne, inne potraktowane zostały po macoszemu, choć dałoby się z nich wycisnąć o wiele więcej interesujących rzeczy, jak na przykład postać Madame i jej syna, który całkowicie uzależniony jest od matki. Całkowicie zbędna, nic niewnosząca do filmu relacja Agnieszki z 16-letnim chłopakiem, która balansuje gdzieś między romansem a przyjaźnią. On jest zakochany w tej tajemniczej Polce, ona jakby widzi w nim swojego młodszego brata, którego chłopak staje się substytutem. No i w końcu gdzieś w tle mamy dramat rodziny Agnieszki, ojca alkoholika i brata czekającego na ratunek siostry jak na zbawienie. Tym, co spaja to wszystko jest Agnieszka - bohaterka grana przez Gorczycę, która w jest w tym filmie niesamowita. Film z pewnością warty uwagi, polecam wycieczkę do kina, jeśli i kiedy w nim zawita.

Polska premiera: -

kinoactive.pl

SERCE, SERDUSZKO reż. Jan Jakub Kolski

Z Janem Jakubem Kolskim mam problem nie od dziś. Jego filmy kompletnie do mnie nie przemawiają, bijąca z nich sztuczności i przerysowane postaci odpychają, a nie zachęcają. Wiem, że jestem w zdecydowanej mniejszości, jednak nie będę udawać tylko dlatego, że wypada Kolskiego lubić. Na Serce, Serduszko poszłam w przekonaniu, że może Dorociński mnie przekona i poniekąd to zrobił, choć co najdziwniejsze to, co podobało mi się w filmie najbardziej to Szyc. Tak, Szyc uratował dla mnie ten film. Jego rola księdza – to najlepsze, co jest film zawiera. I to chyba ładnie reasumuje moją niechęć do tego filmu, bo Szyc pojawił się w nim na 15 minut.

Mieszkająca w domu dziecka Maszeńka (Maria Blandzi) marzy o zostaniu tancerką. W bidulowej kuchni wywija piruety razem z kucharkami w nadziei, że jakimś cudem uda jej się dotrzeć na egzaminy do szkoły baletowej w Gdańsku. Zawieźć ją tam miał ojciec, ale wiadomo jak to jest z obietnicami ludzi, którzy bardziej niż do ich spełniania mają skłonność do zaglądania w kieliszek. Na szczęście dla dziewczynki w sierocińcu pojawia Kordula (Julia Kijowska), która ma być nową wychowawczynią, choć w sumie sama potrzebuje kogoś, kto by się nią zajął. Z wymalowaną twarzą i zasępioną miną wkracza w życie Maszeńki i razem wyruszają w podróż przez Polskę.

Serce, serduszko to kino drogi pełną gębą. Nie dość, że bohaterki przemierzają kolejne kilometry, spotykając na swojej drodze coraz to barwniejsze postaci, dziewczyny zmieniają się też wewnętrznie. Maszeńka przyzwyczajona do tego, że to ona jest tą rezolutną i to ona musi się opiekować innymi, pozwala by ktoś choć raz zajął się nią, Kordula, która stroni od ludzi i bliskich relacji pozwala sobie nawiązać bliską relację z tą kompletnie obcą sobie dziewczynką. Zmianie ulega także ojciec Maszy (Marcin Dorociński), który z zapijaczonego frajera zmienia się w troskliwego tatę przemierzającego pól Polski w pościgu za marzeniami dziecka. Jak wzruszająco to wszystko brzmi.

Niestety sentymentalizm Kolskiego mnie nie kupuje. Już po 10 minutach filmu byłam poirytowana bohaterami do tego stopnia, że miałam ochotę wyjść z kina. Powinnam się chyba wzruszyć, jednak to, co towarzyszyło mi kiedy opuszczałam salę kinowa to tylko lekkie wzruszenie ramion.

Polska premiera: 14 LISTOPADA

next-film.pl

POLSKIE GÓWNO reż. Grzegorz Jankowski

Polskie gówno to był trochę film widmo, o którym słyszało się od dawna, ale niczego konkretnego nie było widać na horyzoncie. W końcu pojawił się na festiwalu w Gdyni i teraz zawitał do Warszawy. Fuzja dwóch gatunków, które w teorii do siebie nie pasują – musical i mockdocumentary. To nie powinno się udać, ale udało się!

Jerzy Bydgoszcz (Tymon Tymański), lider niezależnego zespołu Tranzystory, który od lat próbuje się bezskutecznie wybić, popada w niemałe w długi. Pewnego dnia śniadanie przerywa pukanie do drzwi komornika - Czesława Skandala (świetny w tej roli Grzegorz Halama). Czesław z Jerzym dochodzą do zaskakującego porozumienia. Oto Grzegorz zobowiązuje się zorganizować trasę koncertową, z której zyski spłacą długi muzyka. Tranzystory wyruszają w trasę koncertową, po drodze okaże się jednak, że showbiz to prawdziwe sprzedajne bagno.

Polskie gówno to satyra na polski show biznes, a może też satyra na nasze wyobrażenie o polskich show biznesie, które mówi, że każdy kto coś osiągnął się sprzedał. Jeśli chcesz odnieść sukces musisz paść na kolana przed wielkim penisem, który jest wcieleniem bożka Show biznesu, zatrudnić szemranego menadżera (erotomana), wystąpić w ustawionym od początku do końca talent show, albo pójść do łóżka z tym z kim trzeba. Ci, którzy to zrobili śpią na kasie, Ci którzy nie, grają dla pustych sal.

W filmie odnajdziemy wiele nawiązań do naszego polskiego podwórka muzycznego. Programy, które dobrze znamy i zespoły, na koncertach których zapewne byliśmy nie raz. Polskie gówno to ironiczny musical, który naprawdę potrafi rozbawić, czasem zażenować, a nawet skłonić do głębszych przemyśleń. Kawał dobrej rozrywki w polskim wydaniu, a tej w naszych kinach niestety niewiele.
Polska premiera: podobno styczeń

dziennik.pl

OBCE CIAŁO reż. Krzysztof Zanussi

Obce ciało Zanussiego lekko mnie rozczarowało. W sumie użycie słowa „lekko” w tym wypadku to lekkie niedopowiedzenie. Potencjalnie miał to być jeden z lepszych filmów Warsaw Film Festival, niestety nim nie jest. Jest za to jednym z gorszych filmów, jakie przyszło mi zobaczyć.

Obce ciało to film o niczym i trochę o wszystkim. Zaczyna się jak tragiczna historia miłosna. On - przystojny Włoch, ona – uśmiechnięta, eteryczna Polka. Problem w tym, że ona kocha ją, a ona... Boga. On w pogoni za miłością i w nadziei, że zmieni jej zdanie przeprowadza się do Polski, gdzie wpada w piekło korporacyjnego świata, ona wstępuje do klasztoru. A potem na scenę wychodzi Agnieszka Grochowska z pejczem w ręku, w roli wrednej jędzy stojącej na szczycie korporacyjnego świata, pomiatająca ludźmi jak jej się tylko podoba, prawdziwa famme fatale. Prawie.

Obraz bezlitosnej korpo jest tak bardzo schematyczny i unurzany w stereotypie, że aż boli. Wyścig szczurów, poniżanie, bezlitośni współpracownicy po trupach dążącym na kolejny szczebelek w hierarchii a wszystko to zanussi doprawił wątkami niczym z filmów szpiegowsko-sensacyjnych, wykradanie dokumentów, pościgi samochodowe i bezpodstawne wtrącanie do celi więziennej.

Ani historia o bezlitosnej rzeczywistości korporacji mnie nie przekonała, ani kreacje aktorskie, ani nawet strona realizacyjna. Wynudził mnie ten film niesamowicie jak żaden inny już dawno.
Polska premiera: 5 grudnia

news.o.pl

Warszawski Festiwal Filmowy - 12:09

[30. WFF] Warszawski Festiwal Filmowy po polsku (Obce ciało, Agnieszka, Polskie gówno, Serce, serduszko)

Warszawski Festiwal Filmowy zakończył się dokładnie tydzień temu i wiem, że ze spóźnionym zapłonem zasiadam do tej relacji, a teksty ...

Dzikie historie film zamknięcia Festiwal Kamera Akcja i zarazem jeden z tych, który podobał mi się najbardziej. Dawno nie widziałam filmu, który wywoływałby tak żywe reakcje widowni - salwy śmiechu i oklaski w trakcie seansu.

Dzikie historie to zlepek 6 fabularnie niepowiązanych ze sobą historii. Mamy między innymi pojedynek wściekłych kierowców, mamy pannę młodą, która na swoim weselu dowiaduje się o zdradzie męża, mamy mężczyznę, który postanawia się zemścić za odholowany samochód. To co je jednak łączy to czarny humor z domieszką groteski. Proste i zgrabnie napisane opowieści o ludziach, z których wykipiały emocje. Bez zbędnego moralizatorstwa i grożenia palcem Szifrón przedstawia nam prawdziwe emocje, które targają ludźmi – zazdrość, niechęć i chęć zemsty. Wystarczy, że jedna osoba straci nad sobą kontrolę – konsekwencje mogą uderzyć jak rykoszet.

Sytuacje na które my często przymykamy oko, albo w obliczu których nie dajemy ponieść się emocjom w filmie Szifóna staja się zapalnikiem wielkiego pożaru, w którym spłoną dobre maniery, opanowanie, a czasem nawet godność. Bohaterowie z roli ofiary w mgnieniu oka wchodzą w rolę oprawcy i nie zważając na konsekwencje dają się ponieść emocjom.

Szifrón w Dzikich historiach umiejętnie łączy tragedię z komedią, makabrę z humorem, groteskę z absurdem. Znajduje w tym wszystkim złoty środek dzięki czemu, mimo iż padają kolejne trupy, widz zwija się ze śmiechu. Poczucie humoru i stronę wizualną Almodovara łączy z bezceremonialnością Tarantino.

Dzikie historie przy pomocy zgrabnej komedii opowiadają o zwierzęcej naturze człowieka. O zdziczeniu człowieka, który pozwala na to by emocje wzięły górę nad rozsądkiem. W każdym z nas znajdziemy głęboko skrywane pokłady agresji gotowe wybuchać, kiedy powiemy dość. Szifrón hiperbolizując zachowania bohaterów pokazuje, co by było gdybyśmy nie zaciskali zębów, za każdym razem miarka się przebiera.

Festiwal Kamera Akcja - 12:13

[5. FKA] Zwierzęca natura (Dzikie historie 2014)

Dzikie historie film zamknięcia Festiwal Kamera Akcja i zarazem jeden z tych, który podobał mi się najbardziej. Dawno nie widziałam ...

W piątek na ekrany kin wszedł kolejny film złotego chłopca film czyli Mommy Xaviera Dolana. Film, który wywołał największą falę narzekań wśród moich znajomych na Festiwalu Kamera Akcja. Bo za długi, bo nudny, bo w ogóle co to było, bo jednak Dolana nie lubią itd. Przyznaję można by spokojne z 30 minut z tego filmu wyciąć, niektóre sceny były przydługie, niektóre nic nie wnosiły do fabuły - spokojnie można by się ich pozbyć, dzięki czemu widz nie wierciłby się tyle w kinowym fotelu. Ale poza tymi dłużyznami jestem jedną z niewielu osób, które ze mną ten film widziały i szczerze może powiedzieć - podobało mi się.

Po wyjściu Steve'a z ośrodka resocjalizacyjnego, Diane musi zaopiekować się agresywnym synem. Z pomocą przychodzi jej sąsiadka, mająca problemy z wysłowieniem, nieśmiała i zakompleksiona Kyla – która wciągnięta w tę niezwykłą relację zaniedba swoje prywatne życie. Mommy to przede wszystkim film o niezwykłej relacji matki i syna, którzy są do siebie tak bardzo podobni, że trudno im bez siebie żyć – a razem jeszcze gorzej. To Steve w tej relacji rozdaje karty – prowokuje, manipuluje, to od jego humoru zależy jak potoczy się dzień. Ale Dolan koniec końców okiem kamery zawsze wraca do matki, od której wszystko się zaczyna i na której wszystko się kończy. Arogancka, zbyt wulgarnie jak na swój wiek ubrana Diane, to kobieta gdzieś na skraju. Próbuje ułożyć sobie życie, choć ciągle coś staje jej na drodze. Próbuje wychować syna, choć nie daje sobie rady z jego napadami agresji, nie umie prosić o pomoc, więc manipuluje uczuciami innych, nie umie przyznać się do tego, że sama posiada uczucia, więc udaje.

thetfs.ca

W Mommy dominują rozchwiane nastroje – w jednej chwili śmiejemy się wraz z bohaterami, by za chwilę poczuć wręcz dyskomfort spowodowany tym, co widzimy na ekranie. Bohaterowie, którzy pomagając sobie niszczą siebie wzajemnie. Gdzieś po omacku błądzą w psychologicznych zawirowaniach, próbując wskazać drugiej osobie drogę, na której sami się potykają. Trójkąt pokracznych prób i błędów. Relacja wypełniona dobrymi intencjami, które trudno wprowadzić w życie.

Na uwagę zasługuje także bardzo pomysłowa gra z formatem ekranu. Otóż film nakręcony został w formacie 4x4, a większość wydarzeń wpisana została w kwadrat . Wydarzeniom przedstawionym w kwadracie towarzysz uczucie beznadziejności, problemy się piętrzą a bohaterowie miotają się na ekranie. Wraz z poprawą sytuacji ekran się rozszerza (ze świetnie wpasowaną sceną) by potem znów wraz z pogorszeniem sytuacji wrócić do pierwotnej formy. W filmach Dolana fabuła ma takie samo znaczenie co forma. Tym razem w odróżnieniu od swoich poprzednich filmów nie postawił na przeestetyzowaną stylistykę. Nadal zauważyć możemy skupienie na szczególe, kadry, kostiumy, scenografię, kolory dopracowane w każdym szczególe, jednak tym razem to nie one wysuwają się na plan pierwszy, a bohaterowie. Trzy postaci z krwi i kości, każda tak bardzo od siebie rożna że ich zestawienie wydaje się nienaturalne. Nieprawdopodobne trójca.

ropeofsilicon.com

Tadusz Sobolewski napisał o Mommy, że „to film o miłości i walce matki i 16-letniego syna, ale wyzuty z wszelkiego sentymentalizmu. Nietragiczny. Grany w sposób niebywale żywiołowy, improwizowany” i trudno się z nim nie zgodzić. Żywiołowości nie brakuje żadnemu z aktorów, w szczególności wzrok trudno oderwać od Antoine-Olivier Pilon – który w roli Steve'a jest rewelacyjny. Rozchwiany emocjonalnie, stale gdzieś na granicy szału a emocjonalnej poprawności. Nieprzewidywalność bije z jego oczu. Mam nadzieję, że Mommy to tylko początek jego wielkiej kariery.

Muzyka chwilami tak bardzo odstawała od tego co na ekranie, że pierwsze dźwięki piosenek Oasis czy Lany del Rey wywoływały uśmiech zmieszania, ale po kilku dźwiękach czułam, że ta piosenka pasuje tu jak żadna inna. Po raz kolejny Dolan sięgnął po popkulturowe wstawki i wyszło mu to rewelacyjnie. Ostatnia scena przy dźwiękach Born to Die – aż nie chciało mi się opuszczać sali kinowej.

Mommy uważane jest za najdojrzalsze dzieło Dolana. Przyjemnie jest patrzeć jak jako reżyser dojrzewa na naszych oczach. Jest to film niewątpliwie wart uwagi! Szczególnie jeśli podobały Wam się jego wcześniejsze filmy.

Festiwal Kamera Akcja - 13:04

[5. FKA] Matka jest tylko jedna (Mommy 2014)

W piątek na ekrany kin wszedł kolejny film złotego chłopca film czyli Mommy Xaviera Dolana. Film, który wywołał największą falę ...

Minęło zaledwie kilka dni, a ja już tęsknię za Łodzią, FKA i ludźmi, z którymi spędziłam te kilka dni. Festiwal Kamera Akcja obfitował w atrakcje - pokazy filmowe, panele dyskusyjne, warsztaty - czyli wszystko to, co dla kinomana najlepsze. Wyjechałam naładowana pozytywną energią i z przekonaniem, że wrócę tam za rok!

W dzisiejszym tekście przedstawię moje top 5 momentów z ubiegłego weekendu. Chwile, kiedy myślałam sobie - TAK! - dobrze, że tu jestem.
Moje Highlight'y FKA:

5. Panel dyskusyjny Magiczny VHS

Każdy z nas pamięta chyba erę VHSu (chyba, że jesteś bardzo młodym człowiekiem, który na słowo wideoodtwarzacz kręci głową zdezorientowany). Goście opowiadali o tym, jak rozwijał się rynek VHS w Polsce, a jak wygląda sytuacja teraz. Jednak wisienką na torcie było wejście smoka jakiego dokonał Jacek Samojłowicz - z pieskiem na rękach, w czarnych okularach, który modnie spóźniony (pojawił się na 20 minut przed końcem) oznajmił zgromadzonym, że to on stworzył rynek VHS w Polsce.

facebook.com/kameraakcja [Fot. Paweł Mańka]

4. Spacer po Łódzkiej Wytwórni Filmów Fabularnych

Ostatniego dnia festiwalu czekał na nas spacer po Łódzkiej Fabryce snów, czyli po terenie i wnętrzach byłej Wytwórni Filmów Fabularnych. Kryje się tu kawał historii polskiego kina, to tu powstały Zakazane piosenki. Buszowaliśmy wśród taśm w archiwum Filmoteki Narodowej, co sprawiło nam wszystkim nie lada radochę - okrywanie kolejnych tytułów poukładanych w stosy taśm, a wszystko okraszone ciekawymi anegdotkami - super sprawa!

3. Małe stłuczki

Specjalnie darowałam sobie seans w warszawskim kinie, by móc obejrzeć film na FKA, a bezpośrednio po nim uczestniczyć w warsztatach dotyczących jego dystrybucji. Twórcy opowiedzieli o tym, jak pozyskali pieniądze, jak pracowało się na planie oraz jak wypromować tak mały i niezależny film.

Asia i Kasia zajmują się rozbieraniem domów. Rozbierają meble z bibelotów i pamiątek, ściany z rodzinnych obrazów, szafki z zastawy i szkła. Część udaje im się sprzedać, część pakują w pudła które ustawiają jedno na drugim w swoim mieszkaniu. Nagle w życiu dziewczyn pojawi się Piotr, który całkowicie zmienia dynamikę w układzie dziewczyn.

Małe stłuczki zachwycają przede wszystkim nastrojem. Jasne zdjęcia, piękne kadry, Łódź przedstawiona tak, że masz ochotę wyruszyć na spacer śladami filmowych bohaterów. Postaci tak bardzo dziwaczne w zachowaniach, a zarazem tak nam bliskie. Delikatnie odrealnione, a jednak takie namacalne. Dodatkowo świetna ścieżka dźwiękowa z muzyką Enchanted Hunters. Wspomnieć muszę o cudownej czołówce - jednej z lepszych, o ile nie najlepszych, jakie widziałam od baaardzo dawna. Małe stłuczki to film dopracowany w każdym szczególe. Przynajmniej pod względem technicznym. Fabularnie czegoś mu brakuje - być może tak bardzo sili się na głębie, że na powierzchni niewiele widać. A może to widz za bardzo stara się dostrzec w nim głębie i nie skupia się na tym, co po prostu widać na ekranie? Mnie Małe stłuczki kupiły całkowicie, przede wszystkim swoim klimatem hipsterskiej Łodzi, w której nie ważne, czy produkujesz pudełka, czy wywozisz opróżniasz domy ludzi z niepotrzebnych rzeczy, zawsze masz ciekawą historię do opowiedzenia.

pisf.pl

2. III Ogólnopolskie spotkanie blogerów

#blogerzyfilmowipoznajmysie
Oficjalne spotkanie blogerów miało odbyć się w sobotnie południe, jednak z większością spotkaliśmy się już w piątek (a nawet czwartek) - tak naprawdę cały festiwal był jednym wielkim spotkaniem blogerów. Filmy oglądaliśmy razem, na panele chadzaliśmy na razem, spotykaliśmy się na warsztatach, razem jedliśmy, a nawet spaliśmy. Razem wypijaliśmy litry energetyków by nie zasnąć na kolejnych projekcjach, razem piliśmy piwo i rozmawialiśmy o kinie. 3 dniowy zjazd blogerów w Łodzi, chyba najlepszy jaki był. Szkoda tylko, że część osób nawet nie próbowała się z nami zintegrować... ale cóż - #życie.

facebook.com/kameraakcja [Fot. Marta Strzelczyk / Alone Photography]

1. Legendy Kaspara Hausera

Dla mnie osobiście największym odkryciem był film Legendy Kaspera Hausera. 1,5-godzinny "klip' ze świetnymi czarno-białymi zdjęciami (a raczej biało-czarnymi , bo biel zdecydowanie przeważa) Tareka Bena Abdallaha, a przede wszystkim tym, co robi w tym filmie największe wrażenie i zostaje w głowie na długo, czyli muzyką Vitalica. Legendy to nie jest zwykły film, to film totalny. Zdecydowany numer jeden całego festiwalu.

Pewnego dnia morze wyrzuca na brzeg nieprzytomnego młodego chłopaka. Jego pojawienie się wywołuje nie lada sensację wśród mieszkańców wyspy. Jest to plejada groteskowych postaci - ksiądz, księżna ze sługą, dziwka, szeryf i pusher. Każdy w Kasparze próbował będzie odnaleźć inną postać - mesjasza, oszusta, cudotwórcę. W filmie znajdziemy motywy biblijne, baśniowe, a nawet western - wszystko to w rytm elektronicznej muzyki, przy akompaniamencie absurdalnego humoru. A Kaspar ubrany w dres i słuchawki rozkręci niezły rave na ekranie.

polskieradio.pl

Festiwal Kamera Akcja - 15:34

[5. FKA] Najlepsze momenty Festiwalu Kamera Akcja

Minęło zaledwie kilka dni, a ja już tęsknię za Łodzią, FKA i ludźmi, z którymi spędziłam te kilka dni. Festiwal Kamera Akcja obfitowa...

Tydzień Kina Tureckiego zakończył się w czwartek. Dzięki Międzynarodowemu Bosforskiemu Stowarzyszeniu Kina przez cały tydzień w trzech miastach Polski (Warszawa, Kraków i Łodź) można było oglądać dokonania tureckiej kinematografii. A sam przegląd zorganizowano w ramach obchodów 600-lecia nawiązania polsko-tureckich stosunków dyplomatycznych. Podchodziłam do tematu dość sceptycznie, choć z wielkim zaciekawieniem, bo to było moje pierwsze spotkanie z kinem tureckim i przyznać muszę, że było całkiem udane.

W ciągu tygodnia polskiej widowni zaprezentowano m.in.: Zimowy sen Nuriego Bilge Ceylana, Czyściec Yeşim Ustaoğlu, Yozgat Blues Mahmuta Fazıla Coşkuna, Asfaltowe kwiaty Kamila Koça, Znój Erdema Tepegöza, Spłonie, kto najbliżej ognia stoi İsmaila Güneşa, Jak się kręci lody Yüksela Aksu, Lal Semira Aslanyüreka, Sen motyla Yilmaza Erdogana oraz Kochaj mnie Mehmeta Bahadıra Era i Maryny Gorbach. Po pokazach odbywały się spotkania z twórcami, w czasie których odpowiadali na pytania widowni.

Mnie niestety udało się dotrzeć tylko na dwa filmy, ale za to trafiłam na 2 bardzo dobre filmy. Pierwszy z nich - Sen Motyla obejrzałam na inauguracji przeglądu, która odbyła się w warszawskiej Kinotece 4 października i tylko zaostrzył mój apetyt na tureckie kino.

Sen motyla (2013) reż. Yilmaz Erdogan

Bohaterów poznajemy na chwilę przed wybuchem II wojny światowej, Muzaffer Uslu i Rustu Onur to ambitni poeci, którzy marzą o tym, by pewnego dnia zobaczyć swoje nazwiska na okładce magazynu literackiego. Konkurują o serce tej samej kobiety, niestety na przeszkodzie stoi ich status społeczny, a przede wszystkim ich choroba – obaj chorują na gruźlicę. W tamtych czasach na wyleczenie szansę miał mały procent ludzi, jednym sposobem był pobyt w sanatorium, do której bardzo trudno było się dostać.

Sen motyla to poruszająca opowieść o przyjaźni i miłości. O walce o przetrwanie i życie w zgodzie ze swoimi ideałami, pielęgnując swoje pasje i nie poddając się do samego końca. To film o prawdziwych artystach, dla których ich sztuka (w tym wypadku poezja) jest ich całym życiem. To także film o miłości, która niejednokrotnie popycha do podejmowania pochopnych decyzji, która jednak daje siłę by walczyć o każdy kolejny dzień.

Kochaj mnie (2013) reż. Mehmet Bahadır Er i Maryna Er Gorbach

Dwa kraje, dwie kultury, dwa języki i dwoje całkowicie różnych od siebie ludzi, którzy mimo tych licznych różnic znajdują wspólny mianownik. Sasza - znudzona i nieszczęśliwa Ukrainka mieszkająca ze starszym i bogatym facetem, który jak łatwo się domyślić sprawuje w jej życiu bardziej role sponsora niż ukochanego. Szafa wypchana drogimi torebkami, ubraniami od najlepszych projektantów, drogi samochód, wypchany portfel i ciągle łzy w oczach. Jakże trywialnie, a zarazem prawdziwe w kontekście tego filmu zabrzmi powiedzenie „pieniądze szczęścia nie dają”. Sasza może kupić wszystko, czego zapragnie, niestety pragnie tego czego kupić się nie da – miłości, zdrowia i szczęścia. Miłości dla siebie, zdrowia dla babci i szczęścia dla matki.

Cemala na kilka dni przed ślubem przyjaciele zabierają na wieczór kawalerski. Kierunek Ukraina – ich zdaniem mekka dobrej zabawy i tanich prostytutek. Cemal już pierwszego wieczoru trafia do domu Saszy. Dzieli ich wszystko, a jednak widać między nimi porozumienie jakiego wcześniej nie doświadczyli. Coś co miało być jedno nocną przygodą zmieni ich samych, a także znacząco wpłynie na ich życie.

film - 16:05

Tydzień Filmów Tureckich (Kochaj mnie i Sen motyla)

Tydzień Kina Tureckiego zakończył się w czwartek. Dzięki Międzynarodowemu Bosforskiemu Stowarzyszeniu Kina przez cały tydzień w t...

Prace trwające 8 lat, tysiące ton gruzu, kostiumów, statystów, miliony wydanych złotych by powstał film opowiadający o wydarzeniach, których sens do dziś wzbudza spory wśród historyków. I jak łatwo się domyślić film Komasy również spory wzbudził, tym razem wśród wszystkich. Od krytyków, przez historyków, widownię na samych powstańcach kończąc. Co osoba to inne opinia, kiedy patrzę na rozrzut filmwebowych ocen wśród moich znajomych zastanawiałam się skąd tak różne opinie? Po sensie już chyba rozumiem, choć sama stoję na rozdrożu zachwytu i irytacji – arcydzieło to nie było, jest to całkiem niezły film pełen sprzeczności. Jeśli będziemy w stanie przymknąć na nie oko – wyjdziemy z kina całkiem usatysfakcjonowani, o ile można tak się poczuć po filmie, w którym miasto spływa krwią warszawskich nastolatków.

Stefan (Józef Pawłowski) syn rozhisteryzowanej aktorki i polskiego żołnierza, po którym został już tylko mundur w szafie, pragnie spokojnego życia. O ile życie w okupowanej przez Niemców Warszawie można uznać za spokojne. Chłopak jako najstarszy w rodzinie czuję się odpowiedzialny z małego brata i matkę, stara się jak może, by zapewnić im jako taki byt podczas tych trudnych czasów. Jednak tylko kwestią czasu jest, kiedy zwabiony przez powabne koleżanki i starych dobrych kolegów pójdzie w ślady ojca i zacznie walczyć o wolność naszą i waszą. Bohaterów Miasta 44 poznajemy tuż przed wybuchem powstania. Piękni, młodzi, pełni nadziei, bo nadzieja umiera ostatnia, niestety wraz z nią umarło wielu ludzi. Z biało-czerwonymi opaskami na rękach, bez broni, Stefan wraz z kolegami odbijali Warszawę z rąk wroga, mając nadzieję na pomoc Rosjan, która nie nadeszła.

filmweb.pl

Poza powstająca Warszawą i jej obrońcami, czyli bohaterem zbiorowym, na pierwszy plan wysuwa się dramatyczna historia miłości, która w pewnym momencie gubi swój dramatyzm albo nawet samą miłość – pozostają tylko rozdarci bohaterowie. Rozdarci przez siebie nawzajem, rozdarci przez otaczającą ich śmierć, rozdarci przez kule wroga. Stefan tkwi gdzieś w miłosnym trójkącie, między odważną i zadziorną Kamą (Anna Próchniak) a delikatną i współczującą Alicją (Zofia Wichłacz), a w tle upada miasto. Podobnie jak upada nadzieja i niewinność tych jeszcze przecież dzieci, które naiwnie wierzyły, że powstanie potrwa 3 dni, a które potem zmuszone były patrzeć na śmierć swoich przyjaciół i rodziny. Tę przemianę bohaterów świetnie obrazuje postać Stefana, po którym widać, jakie emocjonalne spustoszenie niesie trauma wojny.

Miasto 44 przedstawiając okrucieństwo wojny sięga po symbole popkultury. I to do tych symboli i akcentów wyjętych ze współczesnego kina akcji pada najwięcej zarzutów. Bieg Stefana przez cmentarz przy dźwiękach piosenki Niemena w slowmotion, którego kulę się nie imają, pocałunek wśród kul przypominających fajerwerki, seks przy dźwiękach dubstepu. Dla mnie są to bardziej sceny symbole niż przedstawienia rzeczywistych wydarzeń. To kiczowate wyolbrzymienie obrazuje stany emocjonalne bohaterów i jeśli nie weźmie się poprawki na to, że nie wszystko w tym filmie trzeba traktować dosłownie – będzie to irytować. Jeśli nie kupi się stylistyki, jaką zaserwował w Mieście 44 Komasa – cóż nic Was nie przekona do tego filmu.

filmweb.pl

Miasto 44 to film dobry, pod względem technicznym bez zarzutu, ze świetnymi zdjęciami i bardzo dobrymi rolami, jednak jest w nim jakiś zgrzyt. Jakby za mało powstania w filmie o powstaniu, jakby za mało miasta w filmie, którego tytuł brzmi przecież Miasto 44, a jakby za dużo miłości, która wcale nie wygląda realistycznie. Między bohaterami zabrakło chyba zwyczajnie chemii i trudno mi było uwierzyć w tę „miłość w czasach zagłady”, którą tak usilnie próbowali nam sprzedać w zwiastunach i na plakatach. Być może gdyby wątek romansowy zepchnąć gdzieś w tło, a na przód wysunąć bohatera zbiorowego, składającego się ze świetnych postaci, którymi ledwo co nas uraczono, film bardziej by do mnie trafił. Bo jeśli cokolwiek wspominam z tego filmu na kilka dni po seansie, to właśnie sceny dotyczące powstańców, a nie kochanków. A przede wszystkim sceny prezentujące Warszawę. Tę walącą się, wyburzaną i płonącą, jak i tę z początkowych minut filmu, a przede wszystkim scenę ostatnią, kiedy Warszawa w ogniu przeistacza się w tą znaną nam dzisiaj. Ta scena zagnieździła się w mojej głowie bardzo mocno. Ktoś musiał przejść przez to piekło, byśmy dziś mogli mieszkać w tym mieście.

film - 18:43

Miasto, które powstanie (Miasto44 2014)

Prace trwające 8 lat, tysiące ton gruzu, kostiumów, statystów, miliony wydanych złotych by powstał film opowiadający o wydarzeniach, kt...

Za kilka dni jadę do Łodzi. Będę oglądać filmy i bratać się z blogową bracią. 9 października rozpoczyna się tam Festiwal Kamera Akcja, postanowiliśmy zrobić blogerski zryw i pojechać tam tłumnie. Jednym z powodów jest to, że Kamera Akcja postanowiła docenić w tym roku blogerów przygotowując dla nas specjalny karnet blogerski + podobno kilka innych atrakcji. Edycja festiwalu piąta, dla mnie będzie to pierwszy raz. Pierwszy raz także w Łodzi, czym ekscytuję się niezmiernie, bo już od dawna chciałam to miasto odwiedzić. Kamera Akcja to festiwal przede wszystkim dla ludzi, który piszą – amatorsko bądź zawodowo – o filmie. Program wypełniony nie tylko projekcjami, ale i spotkaniami z krytykami, panelami dyskusyjnym, warsztatami – także na bogato. Plan wydrukowałam, pozaznaczałam żółtym mazaczkiem to, w czym chcę uczestniczyć i teraz tylko pozostaje pytanie, kiedy będę jadła albo zwiedzała Łódź?! Jakoś trzeba będzie to wszystko pogodzić.

Prezentowane na festiwalu filmy podzielone są na kilka sekcji m.in. pokazy przedpremierowe, kino kostarykańskie, czy złota era Hollywood. Sama wybrałam już wstępnie 8 filmów, które zobaczyć muszę koniecznie – większość z nich do przedremiery, ale kto wie, w trakcie wszystko może się zmienić. Dla Mommy nowego filmu Dolana, na który czekam z niecierpliwością, a który to otwiera Kamerę Akcję, zmieniałam godzinę przyjazdu do Łodzi. To jest po prostu must-see! Na pewno planuję seans Turysty Ostlunda i Room 237, który przegapiłam na OFF PLUS CAMERZE. Dodatkowo Małe stłuczki, czyli całkiem świeży polski film, We are the Best Moodysoona, Lewiatana Zwiagincewa, nagrodzony w Cannes Zimowy sen i Dzikie historie, które zamknął festiwal. 5-cio godzinną Nimfomanką niestety pogardzę, znając siebie zasnęłabym w połowie.

Poza filmami w programie znalazły się nieźle zapowiadające się panele dyskusyjne. Niestety nie będę mogła być na tym, na którym mi zależy najbardziej, czyli Kinomani to kupią. O strategiach marketingowych – bo będę w tym czasie siedziała jeszcze w polskim busie, ale wybieram się na Magiczny VHS. O rynku filmowym minionej epoki oraz na Krytyk w markecie. Jak wygląda kupowanie filmów? Ponadto to, z czego cieszę się chyba najbardziej to case study dotyczące filmu Małe Stłuczki i Idy - Małe Stłuczki. Producent – twórca – dystrybutor oraz Międzynarodowy sukces „Idy”.

No i oczywiście najważniejsze, czyli III Ogólnopolskie Spotkanie Blogerów Filmowych. Po Warszawie i Krakowie przyszła pora na Łódź! CAN’T WAIT!

Festiwal Kamera Akcja - 13:11

[5. FKA] Festiwal Kamera Akcja, czyli Łodzio nadjeżdżam!

Za kilka dni jadę do Łodzi. Będę oglądać filmy i bratać się z blogową bracią. 9 października rozpoczyna się tam Festiwal Kamera Akcja ,...

Pages

[30. WFF] Wampiry - historia prawdziwa (What we do in the shadows 2014)

AGNIESZKA reż. Tomasz Emil Rudzik

SERCE, SERDUSZKO reż. Jan Jakub Kolski

POLSKIE GÓWNO reż. Grzegorz Jankowski

OBCE CIAŁO reż. Krzysztof Zanussi

[30. WFF] Warszawski Festiwal Filmowy po polsku (Obce ciało, Agnieszka, Polskie gówno, Serce, serduszko)

[5. FKA] Zwierzęca natura (Dzikie historie 2014)

[5. FKA] Matka jest tylko jedna (Mommy 2014)

5. Panel dyskusyjny Magiczny VHS

4. Spacer po Łódzkiej Wytwórni Filmów Fabularnych

3. Małe stłuczki

2. III Ogólnopolskie spotkanie blogerów

1. Legendy Kaspara Hausera

[5. FKA] Najlepsze momenty Festiwalu Kamera Akcja

Sen motyla (2013) reż. Yilmaz Erdogan

Kochaj mnie (2013) reż. Mehmet Bahadır Er i Maryna Er Gorbach

Tydzień Filmów Tureckich (Kochaj mnie i Sen motyla)

Miasto, które powstanie (Miasto44 2014)

[5. FKA] Festiwal Kamera Akcja, czyli Łodzio nadjeżdżam!

About me

FACEBOOK

recent posts

POLECAM

Labels

Polecany post

Kto się śmieje ostatni? (Joker 2019)

Popular Posts

Instagram

Blog Archive